‘N  GEBED  VAN  ONS  HART  AAN  SYNE

Met strooi in die hare en oë wat blink knip

lê hy in doeke toegedraai in die krip.

Wat weet Hy, wat sien Hy –

mense wat smag, soos ek en jy?

Met stof aan sy voete, beitel in die hand,

bou Hy huise in die Beloofde Land.

Wat draai in sy kop, waaraan dink Hy –

dat Hy ‘n gesin gaan verlaat ter wille van jou en van my?

‘n Klip is sy kussing, die Man wat bly swerf,

Hy genees en Hy help, leer van Gods plan teen verderf,

Hy is en bly God, verwerp deur die mens,

wat beter moes weet as om Hom te verwens.

Met kruis op die skouer, doringkroon in die hoof,

geslaan en geskop en van vryheid beroof,

bespot en gegesel en byna verskeur ...

O God, ek wonder:  Het Hy sy geboorte betreur?

Vroeg een oggend, lank voor die son nog skyn,

het Hy die kleed afgegooi en stil verdwyn;

Hy het opgestaan om ons hart te raak

en dan in ons lewe sy woning te maak.

Oorvloedige Gees, lewe uit die dood,

verbreek aardse grense, want Hy is só groot,

U glimlag vir ons;  laat ons die lewe geniet

met die seën wat u dood op Golgota ons bied.

Amen

~ Stormie Omartian ~