Ek het eergister die hartseer nuus gehoor dat my getroue bullterrier hondekind van 12 jaar oud kanker het. Dit het vir my gevoel of my wêreld tot stilstand gekom het, want hier op aarde is sy my alfa en omega. Sy is besig om te herstel van haar blaas operasie en die veearts se prognose is dat sy 'n goeie lewe kan lei vir nou, mits sy nie siek word nie. Die kanker gewas is verwyder, maar daar is 'n klomp kleintjies wat besig is om nog te vorm. As van hulle skielik moet groter word, sal hulle probleme veroorsaak met blaasverstopping en sal ons haar moet laat slaapmaak. Eergister, toe ek hierdie tragiese nuus gehoor het, was die tweede hartseerste dag in my lewe. Die vorige was toe ek my man verloor het aan 'n hartaanval op 25 Februarie 2008. Van toe af is sy my skaduwee, my bondgenoot en my wag. By haar is daar nie dubbele agendas nie. Sy is wat sy is en gee haar alles en niks minder as dit nie. Dit is vir sy so treurig dat hierdie gevreesde siekte haar einde moet beteken.
No comments:
Post a Comment